ขอแสดงความยินดี กับ นิสิต นักศึกษาใหม่ทุกท่าน
ที่ฝ่าฟันดงข้อสอบอันแสน หฤหันต์
(หฤหันต์จิง ๆ เพราะมาจาก หฤโหด + มหันต์) อิอิ
นี่เป็นเพียงก้าวแรกนะจ๊ะ ภารกิจสำคัญยังอีกมากมาย
แต่ก็ขอดีใจด้วยกับความสำเร็จในขั้นต้นนี้
อย่างไรก็ดี ผู้ที่พลาดหวัง ไม่สามารถกระโดดสูงข้ามรั้วมหาวิทยาลัย ได้
เพราะอาจจะอ่านหนังสือน้อย เลยตกอยู่หน้ารั้วมหา'ลัย
หรือ เล่นมากไป จนกระโดดได้แค่กลางรั้ว และโดนเหล็กบนรั้วเสียบตูดปางตาย
อันนี้ก็เสียใจด้วย
ถึงกระนั้น การ สอบเข้าได้ไม่ได้ มิได้วัดคุณค่าของคนได้ทั้งหมด เพราะคนเก่ง สอบได้ แต่เรียนจบ ออกมาโกงบ้านกินเมือง ก็มีให้เห็นอยู่ดาดดื่น บางคนรับทุนของในหลวง แต่เนรคุณแผ่นดิน คิดคดทรยศสถาบันมันก็มี
เพราะฉนั้น มหา'ลัยจะดังขนาดไหน ก็ไม่ได้ช่วยตัดสินความดีเลวของคนหรอกจะบอกให้
คนดี ๆ ดีที่ตัว เรียน ม.เปิด ม.เอกชน ม.ราชภัฏ ม.ราชมงคล เค้าก็เจริญได้ แม้ไม่ได้เรียนแต่ตั้งมั่นในการดำรงชีวิตยังได้ดีเรย
สำคัญที่เรียนที่ไหนให้ภูมิใจในสถาบัน ด้วยถือว่าเพราะที่นั่น เค้าบ่มนิสัย สร้างเรามา
เอาหล่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ขอ แย่งซีน ตัดหน้า อธิการบดี ให้โอวาทนิสิตใหม่ก่อนล่ะกัน
ชีวิตใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย ต้องทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่กว่าเดิมนะจ๊ะ จะไม่มีใครจำ้จี้จำไชมากมายอย่างในโรงเรียนอีกแล้ว
.. ไอ้ที่ว่าเป็นผู้ใหญ่นี่ก็มิใช่ ดื่มเหล้า เที่ยวเตร่ เร่หากิ๊ก สูบบุหรี่ หรือสูบบุรุษ แต่อย่างใด การเป็นผู้ใหญ่ ต้องควบคุมใจในการเรียน
รั้วมหาวิทยาลัย ไม่มีปิดเหมือนรั้วโรงเรียน เข้าออกได้เสมอ เพราะฉนั้น จงอย่าเผลอ เที่ยวเล่นเพลินเพลิด เพราะอาจจะบรรเจิดตอนเกรดออก แต่ถ้าตั้งใจแล้ว เกรดต่ำ ติดโปร ไม่มีใครเขาว่าหรอก จงจำไว้
อย่าให้ การเรียน ทำกิจกรรมเราเสียนะ ... เรียนบ้าง เล่นบ้าง ใช้โอกาสที่มีกับเวลา 4 - 6 ปี ในรั้วมหาลัยให้คุ้มค่า เตรียมประสบการณ์ให้พร้อมกับการดำเนินชีวิต (แต่ก็อย่าใช้ชีวิตป.ตรี เกิน 6 ปี เพราะมันไม่ดีกับสุขภาพ)
รุ่นพ่งรุ่นพี่ เชื่อฟังมันบ้างก็ดี แต่อย่าเอาเป็นสรณะ เพราะพวกมันก็ยังเอาตัวไม่ค่อยจะรอด
ไหว้พี่ ก็อย่าลืมไหว้ครูบาอาจารย์มั้งเน้อ .... พูดไปก็เท่านั้น เอาเป็นว่าอย่าเดินชนอาจารย์ก็พอ T_T
เนื้อตัวก็แต่งดี ๆ อย่าให้มันสั้น มันรัดไป เพราะคับอกคับใจ คนเรียนนั่งอึดอัด คนสอนก็มือไม้สั่น เลือดกำเดาแตกสอนไม่ถูก
กางเกงขาเดฟก็เหมือนกัน เอาแต่พองามนะไอ้หนู อย่าให้รัดมากมาย เด๋วน้องชายจะเป็นอัมพาต ใช้การไม่ได้
ที่สำคัญ ตั้งใจเรียนให้สมกับที่แย่งที่ชาวบ้านเค้ามาเรียนได้สำเร็จ เพราะเก้าอี้เลคเช่อร์หนึ่งตัวที่เธอนั่ง เธออาจไม่รู้หรอกว่าต้องถีบคนอื่นตกเก้าอี้ไป 24 คน ตั้งใจซะเน้อ
มหาวิทยาลัย ไม่ใช่สรวงสวรรค์ และ เธอนั้น ก็มิใช่เทวดา อย่าหลงเหลิงระเริงเมือง จงตั้งใจใฝ่ศึกษา เอาความรู้ที่มีค่ามาทำมาหากิน พัฒนาประเทศ และช่วยกันถีบพวกโกงบ้านกินเมืองออกไปจากประเทศ
มีอีกมากมายที่อยากจะบอก แต่พอแระ เมื่อยปาก .... เอาเป็นว่า นอกจากอนาคตของเธอแล้ว อนาคตของมวลมนุษยประเทศชาติ ยังอยู่ในมือเธอด้วย (หวังว่าคงไม่มีใครยืนฉี่ขณะอ่านเอนทรี่นี้...เพราะเด๋วจะเข้าใจผิดคิดว่าสิ่งที่อยู่ในมือคืออนาคตของมนุษยชาติ) จงทำมันให้ดีที่สุด เพื่อตัวเธอ เพื่อเกียรตินิยม เพื่อพ่อแม่ เพื่อ ชาติ !!!!!
สาธุ สวัสดี
Credit : unigang
บ้าน 
